Wydatki na zakup odzieży przedsiębiorcy a koszty podatkowe

W związku z prowadzoną działalnością, przedsiębiorca może również ponosić wydatki na odzież wykorzystywaną w tejże działalności. Czy wydatek na zakup takiej odzieży może stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej?

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych („Ustawa PIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 Ustawy PIT.

Ustawa PIT nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o zaliczeniu ich do kosztów podatkowych, zatem przyjmuje się, że kosztami takimi są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Nie ulega wątpliwości, że w zależności od rodzaju prowadzonej działalności, do kosztów podatkowych mogą zostać zaliczone wydatki na odzież wymaganą na podstawie przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Pojęcie ubioru służbowego nie zostało zdefiniowane w Ustawie PIT. W praktyce przyjmuje się, że ubiorem służbowym jest specjalna odzież noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów innych niż służbowe, np. mundury, fartuchy itp. (tak też Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 7 sierpnia 2019 r., sygn. 0115-KDIT2-3.4011.285.2019.1.PS).

Kwestią problematyczną jest zakup odzieży reprezentacyjnej, np. garniturów, spódnic czy krawatów. Niestety dla podatników, organy podatkowe od wielu lat nie akceptują zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z taką odzieżą, bez względu na rodzaj prowadzonej działalności. Podstawowym argumentem organów jest, iż wydatki związane z odpowiednim strojem mają charakter wydatków osobistych związanych z poprawą wizerunku i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą. Stanowisko takie zajął przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 4 stycznia 2019 r. (sygn. 0114-KDIP3-1.4011.561.2018.1.IF). Powyższe podejście potwierdzają również sądy administracyjne, które wskazują, że wydatków tego rodzaju nie można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, mimo że w pewnej mierze schludny i określonego rodzaju strój może warunkować możliwość osiągania przychodów (tak np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 kwietnia 2018 r., sygn. III SA/Wa 1649/17).

Odzież z logo

Odmienne podejście organy podatkowe prezentują w zakresie wydatków na garnitur (oraz inne elementy garderoby przedsiębiorcy), jeżeli zawierają one elementy charakterystyczne dla prowadzonej działalności, jak np. logo firmy. Organy wskazują, że wydatki na zakup koszul, garniturów, odzieży wierzchniej z trwale wykonanym na nich logo spełniają funkcję reklamową, gdyż zmierzają do zwiększenia rozpoznawalności przedsiębiorcy na rynku, co w efekcie może wpływać na zwiększenie przychodów, a tym samym pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służy zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W konsekwencji wydatki takie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 Ustawy PIT. Tak też Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 21 lutego 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.41.2019.1.RK).

Należy podkreślić, że każdy wydatek na odzież należy rozpatrywać indywidualnie z uwzględnieniem rodzaju i charakteru prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej.

Niniejsze podsumowanie ma charakter ogólny. Stan prawny aktualny na dzień publikacji artykułu. W przypadku zainteresowania poszczególnymi zagadnieniami prosimy o kontakt.