Nabywając usługi reklamowe od podmiotów zagranicznych należy pamiętać, że po stronie podmiotu polskiego może powstać obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. podatku u źródła.
Przepisy dotyczące poboru podatku u źródła
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych („Ustawa CIT”), podatek dochodowy z tytułu przychodów uzyskiwanych na terytorium Polski przez podatników zagranicznych z tytułu m.in. świadczenia usług doradczych, reklamowych oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów. Analogiczny przepis zapisany jest w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podmioty polskie, które dokonują wypłat należności z powyższych tytułów, jako płatnicy są zobowiązane pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tychże wypłat. Powyższe przepisy oznaczają więc, że polski podmiot, wypłacając podmiotowi zagranicznemu wynagrodzenie z tytułu nabywanych usług reklamowych, zobowiązany jest do potrącenia podatku u źródła w Polsce w wysokości 20%.
Usług reklamowe
Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia usług reklamowych. Organy podatkowe uznają, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy. Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów. Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej (Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 28 października 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.308.2019.2.PC).
Usługi reklamowe w interpretacjach organów podatkowych
Oprócz najbardziej oczywistych przypadków usług reklamowych i świadczeń o podobnym charakterze, do tej samej grupy – podlegającej obowiązkowi poboru podatku u źródła w Polsce – zalicza się m.in. umieszczanie logo marki w katalogach wydawanych przez daną firmę oraz na stronach internetowych (interpretacja DKIS z 23 czerwca 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.109.2020.2.BJ), opłacenie powierzchni wystawowej i wniesienie opłaty rejestracyjnej dające możliwość bezpłatnego umieszczenia w katalogu wystawców, umieszczenia nazwy firmy i prezentacji na stronie internetowej targów, dostępu do portalu wystawców i sklepu internetowego (interpretacja DKIS z 14 lutego 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.482.2019.2.AK), a także usługi udostępnienia nośników mediów i powierzchni reklamowej bez względu na jej rodzaj (tradycyjna, np. słupy ogłoszeniowe, tablice reklamowe, billboardy, miejsce w prasie drukowanej, czas antenowy, prasa, radio, telewizja; elektroniczna, np. okienka na stronach internetowych, aplikacje mobilne, platformy internetowe (interpretacja DKIS z 30 lipca 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.178.2019.1.PW).
Usługi reklamowe a podatek u źródła
Powyższe przepisy dotyczące poboru podatku u źródła stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę. Zgodnie z większością umów zawartych przez Polskę, dochody z tytułu usług reklamowych będą traktowane jako „zyski z przedsiębiorstwa”, które będą opodatkowane za granicą, chyba że przedsiębiorstwo zagraniczne prowadzi działalność gospodarczą w Polsce poprzez położony tu zakład. Niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji podatkowej (z pewnymi wyjątkami w przypadku płatności powyżej 2 milionów złotych, przy których i tak może powstać obowiązek poboru podatku u źródła). W przypadku, gdy podmiot zagraniczny nie przedstawi takiego dokumentu lub też Polska nie posiada umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z państwem, w którym kontrahent ma siedzibę, wówczas polski podmiot jest zobowiązany do pobrania 20% podatku u źródła.
Niniejsze podsumowanie ma charakter ogólny. Stan prawny aktualny na dzień publikacji artykułu. W przypadku zainteresowania poszczególnymi zagadnieniami prosimy o kontakt.
